W IV w. p.n.e. grecki filozof i pisarz Platon napisał historię starożytnej wyspy zamieszkałej przez wysokorozwiniętą cywilizację, którą zniósł z powierzchni ziemi potężny kataklizm. Opis wyspy i cywilizacji Atlantydów zawarł w dwóch dziełach Timaios i Kritiasz Na krytykę utworów Platona nie trzeba było długo czekać. Arystoteles uważał, że historia Atlantyy to fikcja literacka. Natomiast Krantor (ok. 300 p.n.e.) uważał, że historia ta jest prawdziwa. Podobno miał zasięgać opinii w Egipcie u kapłanów, którzy potwierdzili autentyczność tej historii argumentując, że jej opis nadal istnieje wyryty na kolumnach.
Historia Atlantydy
Atlantydą rządziła dynastia królewska wywodząca się od pięciu par bliźniąt płci męskiej, które narodziły się ze związku boga Posejdona z ziemską dziewczyną imieniem Kleito. Najstarszym z bliźniaków i panującym był Atlas i stąd wywodzi się nazwa wyspy.
Atlantyda podzielona była między dziesięciu synów Posejdona. Opływali w bogactwa dzięki naturalnym bogactwom wyspy jak i w wyniku handlu z innymi krajami. Atlantyda obfitowała w minerały, metale i drewno, miała bardzo bogatą i zróżnicowaną florę i faunę (w tym słonie).
